De wachtkamer bracht niets nieuws: zuchtende mensen, piepende telefoons. Een dokter met een sombere uitdrukking op zijn gezicht beende voorbij, blik op de vloer, alsof daar de antwoorden lagen. Tegenover me zat een vrouw verdiept in het boek Een cursus in wonderen. Normaal niets voor mij, maar op dat moment kon ik wel een wondertje gebruiken. Laat me dat even uitleggen.
Mijn vriend stond op het punt om naar Griekenland te vertrekken voor z’n werk. Terwijl hij enthousiast zijn plannen deelde, begon er iets te kriebelen: waarom ga ik eigenlijk niet gewoon mee? Hij lekker bezig, ik languit op een strandbed met een mocktail in m’n hand. Klinkt perfect, toch?
“Geweldig! Je móét echt meegaan!” reageerde hij vol enthousiasme. Op een golf van euforie plofte ik achter mijn laptop klaar om mijn iPod vol te zetten met nieuwe muziek – dé perfecte soundtrack voor deze reis. Binnen de kortste keren had ik een hele lijst aan favorieten verzameld, klaar om overgezet te worden, en toen… bam. Met één onhandige klik verdween alles in het digitale zwarte gat. Paniek!
Hoe kan ik dit in hemelsnaam nog oplossen voor vertrek? Die vraag cirkelde in mijn hoofd toen ik de blik van de vrouw met het wonderboek ving. Ze leek mijn wanhoop te ruiken, want voor ik het wist, begon ze tegen me aan te ratelen.
“Bent u geïnteresseerd in wonderen?”
“Nou, interessant klinkt het zeker,” antwoordde ik.
“Ik kan u vertellen dat er sinds ik deze lessen volg werkelijk prachtige dingen gebeuren.”
“O.” Mijn stem klonk vermoedelijk nieuwsgieriger dan ik had bedoeld, want ze vroeg meteen: “Zal ik er een beschrijven?”
“Ja, graag.” Ik haalde mijn schouders op. Wat kon het kwaad? Ik had toch niets te doen.
“Laatst op kantoor had Sylvia, een collega, al dagenlang moeite met een bureaula die niet dicht wilde. Iedereen had het al geprobeerd, zonder resultaat. Dus dacht ik: laat ik even bij haar langsgaan. Terwijl we gezellig stonden te kletsen, duwde ik zonder er verder bij na te denken die lade dicht. Je had haar gezicht moeten zien! Iedereen keek ons verbijsterd aan. Het kwam vast door de affirmatie die ik die ochtend in mijn hoofd had: ik voel me sterk en krachtig."
Op dat moment overwoog ik om het wonderboek meteen te bestellen, in de hoop dat een goede mantra mijn verloren muziekbestanden terug zou brengen. Een paar dagen later vertrok ik met een goedgevulde iPod – niet dankzij een magische spreuk, wel door een flinke portie geploeter en een gezonde dosis doorzettingsvermogen.
© Sophie Dijkgraaff