Scrollend door mijn Instagram voelde ik een venijnige steek van jaloezie. Het voorjaar nadert en dat betekent voor hobbytuinders: tijd om in de stemming te komen door foto’s van vorig jaar te delen. Mijn feed ontplofte zowat van de uitbundige balkons en tuinen vol hyacinten, narcissen, krokussen en tulpen in alle kleuren van de regenboog.
Ik wierp een blik op mijn eigen balkon. Jarenlang heb ik geprobeerd zo’n bloeiend spektakel te creëren. Ken je bijvoorbeeld de lasagnemethode? Kort uitgelegd: je neemt een pot, strooit er wat aarde in – niet vergeten vooraf een afwateringsgaatje te boren, tenzij je een moeras in gedachten had – zet daar tulpenbollen op, een laagje aarde, narcissenbollen, weer een laagje aarde, krokussen. Om gelijk wat kleur te hebben gebruik ik als finishing touch, of om in Italiaanse sferen te blijven, als bechamelsaus: winterviolen in mijn favoriete kleur, blauw. Daarna begint het wachten. Héél lang wachten.
Afgelopen jaar besloot ik het nog grootser aan te pakken. Geen standaard bollen voor mij, nee, ik zocht urenlang naar de crème de la crème van de voorjaarsbloemen. Uiteindelijk viel mijn keuze op het glanzende sneeuwklokje Galanthus woronowii, de hoepelroknarcis, de dubbelbloemige en sterk geurende hyacint Bleu Tango en een heuse Rembrandt-tulp. “Succes verzekerd!” riepen de kwekers me online toe.
Vol enthousiasme stopte ik de bollen na levering direct in potten en stelde me voor hoe ze ondergronds gelijk aan de slag gingen. Eerst acclimatiseren – van hun papieren zak naar een dikke laag aarde is niet niks – en dan, stap voor stap, wortels uitstrekken, blaadjes de lucht induwen en uiteindelijk … bloeien maar!
Elke dag inspecteerde ik mijn balkon. Was er al iets te zien? Op een zonovergoten lentedag gebeurde het. Hangend over mijn bloempot zag ik een dun, groen sprietje parmantig tussen de violen doorprikken. Mijn sneeuwklokje! Euforie! Dit kon niet misgaan. Helaas, het ging wél mis. Ondanks de groene sprietjes die zich één voor één uit de aarde werkten, bleven de witte klokjes achterwege. Lang verhaal kort: ze kwamen nooit.
En de rest? Die hadden ook geen zin om zich uit te sloven. Een paar bloemen, dat wel. Maar vergeleken met de weelderige, instagramwaardige bloemenzeeën van anderen was mijn resultaat … bescheiden. Of nee, laat ik het eerlijk zeggen: triest.
Mocht je nu denken: dat probeert ze vast nooit meer! Mis. Ook dit jaar staan er weer potten vol bollen op mijn balkon.
De aanhouder wint. Toch?
© Sophie Dijkgraaff