Op mijn eerste vakantiedag word ik te vroeg gewekt. Niet alleen door zingende vogels, bij de karpers gieren de voortplantingshormonen door het lijf: ze veranderen de vijver in een golfslagbad. Na wat dommelen moet ik plassen. Dan ga ik er maar uit, denk ik. Buiten zie ik dikke vissenruggen boven het water uitkomen, de lucht is strakblauw. Ondanks het vroege tijdstip krijg ik zin om een klus aan te pakken die ik véél te lang heb uitgesteld. Die schoonmaakdrang laat zich niet onderdrukken.
Een uurtje later sta ik met een emmer sop op mijn balkon. Als eerste krijgen de ramen boven het balkonmuurtje een spons en zeem, daarna de woonkamerramen. Onder het schoonmaken valt mijn blik regelmatig op de planten die in potten her en der staan opgesteld. De vijgenboom die ik eerder dit jaar (iets te enthousiast?) gesnoeid heb, laat zien dat hij nog leeft. De rododendron is over zijn hoogtepunt heen: de ooit sierlijke witte bloemen zijn door een harde slagregen veranderd in kleverige klonten. Tussen twee hortensia’s is een akelei hard aan het werk de schoonheid van haar tere bloemetjes aan de wereld te openbaren. Deze plant is een echte toverplant: vorig seizoen waren de bloemen nog roze, nu sluit ze keurig aan bij het kleurenpalet van de andere lentebloeiers – blauwwit.
Tussen het zemen door zet ik een cd op. Door de openslaande deuren klinkt de warme stem van Patrick Bruel: À Paris dans chaque faubourg, een duet met Danielle Darrieux. Ik zie de Eiffeltoren voor me, glanzend in de opgaande zon. Beelden van Jardin du Luxembourg volgen. Het volgende chanson brengt me aan de andere kant van de wereld – op het plein van de Dwaze Moeders in Buenos Aires. Daar kwamen jarenlang vrouwen bijeen wiens kinderen verdwenen tijdens de militaire dictatuur van generaal Videla. Elke donderdag liepen ze hun rondes, met witte doeken om hun hoofd en foto's van hun geliefden in de hand. Velen van hen zijn inmiddels op leeftijd of overleden, maar hun kinderen en kleinkinderen zetten de mars voort. Een stil, koppig protest dat zich niet laat uitwissen. Nunca más.
Ik blijf even hangen in het verdriet van de Dwaze Moeders. Wat een kracht schuilt er in zulke volharding. Het raakt me – dat blijven zoeken naar waarheid, tegen beter weten in hoop houden. Met moeite schud ik de somberheid van me af.
Met een nieuwe emmer sop pak ik mijn volgende project op: de slaapkamerramen. En ik noem het niet voor niets een project. Wonen aan een vijver heeft veel voordelen – rust, natuur, geen buren bij wie je naar binnen kijkt – maar ook nadelen. De architect die mijn appartement ontwierp, vergat iets essentieels: een uitloopje om makkelijk de ramen te kunnen zemen.
“Hé Sophie, daar zijn handige magnetische raamwissers voor!” zei mijn vriendin Nina laatst. Na een rondje googelen schafte ik zo’n wonderding aan. En eerlijk is eerlijk: die magneten werken perfect.
Met trap en sopje installeer ik mezelf. Na het ergste vuil met een spons op stok te hebben verwijderd, kan de magneet aan het werk. Ik dompel de delen in het sop – uitkijken dat mijn vingers niet tussen die krachtige magneten komen – en ga aan de slag. Niets. De magneet verzuimt zijn werk waardoor één helft in de vijver plonst. Gelukkig zit er een touwtje aan! Na het ophijsen, afspoelen en opnieuw inzepen probeer ik het nog eens. Zelfde resultaat. Geïrriteerd begin ik aan het tussenraam dat wel open kan, klusje van niks.
Tevreden over het resultaat pak ik opnieuw de magneet. Dan zie ik het …
“O ja, Sophie, dat is handig!” brom ik tegen mezelf.
Op één kant van de magneet zit een plastic beschermdriehoekje – bedoeld om de delen bij het opbergen gescheiden te houden. Niet om ramen mee te wassen.
Met een grote grijns peuter ik het ding weg en een kwartiertje later zijn de ramen spic en span. De aanhouder wint! Door de glanzende ramen zie ik de karpers elkaar nog steeds verleiden. Hopelijk zijn ze vanavond zo moe van hun orgie dat ik morgen mag uitslapen.
© Sophie Dijkgraaff