Ouder worden vind ik een zegen. Ja ik denk maar zo, velen hebben de kans niet gekregen. Dus over hangborsten, zwabberarmen en rimpels zul je mij niet horen. Wel vraag ik me geregeld af, waar is die lenige Sophie gebleven? Het meisje dat moeiteloos tussen de benen van haar danspartner doorzeilde tijdens het favoriete nummer van de dansleraar: Rock Around The Clock van Bill Haley & His Comets.
Danslessen volgen was trouwens een idee van mijn ouders. Mijn ouders hoopten dat mijn zus en ik ons jongensachtige gedrag tijdens het oefenen van de foxtrot, Engelse wals, slowfox, jive en paso doble zouden inruilen voor meer meisjesachtige manieren. Trouwens, de laatst genoemde dans was mijn lievelingsdans. Ken je de paso doble? Dan weet je dat je moet beginnen met een appel, of zoals wij dat deden een stamp met de linkervoet. Zalig, frustraties raakte ik in één keer kwijt. Soms deden we onderling ook wedstrijdje stampen. Dan trapte ik zo hard op de vloer dat mijn hoofd er nog minuten nagonsde.
Enfin, de danscarrière van de gezusters Dijkgraaff startten dus nadat onze ouders hun briljante plan hadden aangekaart. En tot vreugde van hen kregen we inderdaad vriendinnen die allemaal keurige meisjesdingen deden. Zo werd er na iedere dans een wc-bezoek afgelegd. Niet om de blaas te legen, maar om make-up en kapsel bij te werken. Na een paar maanden hadden we dat wel gezien. Mijn zus had intussen verkering met een dansleraar en ik had alweer een vaste vriendengroep met wie ik ging biljarten of een filmpje pakte. Van danspartners wisselde ik bij de vleet. Mijn eerste danspartner en bovendien mijn eerste grote liefde werd opgevolgd door Bart met wie ik helmloos door de straten scheurden. Bart had al een motor! Martin was zijn opvolger tot ik merkte dat zijn vader altijd foto's van mijn benen nam. Een compliment, hij vond ze prachtig, maar ook een beetje creepy. De half Italiaanse Ricardo was de laatste die me liet swingen op de dansvloer en in de keuken. Nog steeds is pasta carbonara mijn favoriete Italiaanse gerecht.
Tijdens het opruimen afgelopen week stuitte ik op mijn oude dansschoenen die ik vanwege de fijne herinneringen altijd gehouden heb. Met schoenpoets wreef ik net zo lang tot ze weer glommen als vanouds. In mijn hoofd hoorde ik: One, two, three o'clock, four o'clock, rock... Op internet had ik eerder gezien dat de dansschool die ik bezocht nog bestaat. Even twijfelde ik, zou ik ze nog één keer aantrekken en gaan dansen op Bills muziek?
Ach, laat ik blij zijn dat ik nog leef!
©Sophie Dijkgraaff